Saturday, October 29, 2011

გასახდელი/სამოსი. ელიზაბეტ უაითი, ენ ელიზაბეტ მური / Dressing Room/Garment Work. Elizabeth White & Anne Elizabeth Moore, USA



„გასახდელი / სამოსი“

ელიზაბეტ უაითი, ენ ელიზაბეტ მური, აშშ

კურატორი: ნინი ფალავანდიშვილი


გახსნა: 31 ოქტომბერი, 2011, 17:00


აბრეშუმის სახელმწიფო მუზეუმი,

მისამართი: ცაბაძის ქ. 6 თბილისი

31 ოქტომბერი-10 ნოემბერი, 2011, თბილისი, საქართველო


ენ ელიზაბეტ მური და ელიზაბეტ ვაითი
არიან ამერიკელი ხელოვანები, რომლებიც პერიოდულად ერთად მუშაობენ სოციალურ საკითხებთან დაკავშირებულ პროექტებზე ისეთ რეგიონებში, სადაც დიდი ეკონომიკური ან პოლიტიკური ცვლილებები მიმდინარეობს. თბილისში წარმოდგენილი პროექტი აერთიანებს მათ ორი წინ პროექტს, რომლებიც ეხება ქალის როლს, მის გარეგნობას და შრომას საერთაშოისო ქსოვილებით ვაჭრობასა და მოდის ინდუსტრიაში. “გასახდელი / სამოსი” წარმოდგენილია აბრეშუმის მუზეუმის მშვენიერ შენობაში, რომელიც ადრე სახელმწიფოს მმართველობის ქვეშ იყო, ახლა განახლების პროცესშია, თუმცაღა აბრეშუმის წარმოების ინდუსტრიის განახლება არ ხდება. სწორედ საზოგადო აღიარებასა და ეკონომიკურ განვითარებას შორის ამგვარი არათანხვედრა წარმოადგენს დაკვირვების საგანს პროექტში “გასახდელი / სამოსი”.


“გასახდელი” (2006) იძიებს ადმიანის პირად, სოციალურ და ფსიქოლოგიურ კავშირს ტანსაცმელთან მიმართებაში. შეერთებული შტატების კულტურაში ქალებს ეკისრებათ ჩაცმასთან დაკავშირებული საკითხების კარგად ათვისება, როგორ უნდა გამოიყურებოდნენ, იარონ საყიდლებზე და ა.შ. სადაც არ უნდა მოვხვდეთ ქალის ტანი ყველგან განიხილება, როგორც ტერიტორია, რომელზეც სოციალური სტატუსი, პიროვნულობა და მორალური მახასიათებლებია ასახული. აქედან გამომდინარე სურვილი საკუთარი თავის წარდგენისა ისე, როგორც გვინდა რომ აღქმულები ვიყოთ, განსაზღვრავს ჩვენს გარეგნულ სახეს და ქმნის გრძნობას, თითქოს შეგვწევს ძალა ვმართოთ სისტემა, რომელზეც ნაკლებად შეგვიძლია გავლენის მოხდენა. ჩვენი იმედების და შიშების გამაერთიანებელი გასახდელი ოთახი თანდათან იქცევა სივრცედ, სადაც ძალაუფლების ძიების პროცესი გადაიზრდება საკუთარი თავის შესწავლის განმეორებად პროცესად. განვიხილავთ რა ჩვენს თავებს სხვისი მზერის ობიექტებად, ამ პირადულ სივრცეში ჩვენ ვსაზღვრავთ რა იქნება ჩვენი საჯარო გარეგნობა, სადაც ჩვენ ერთდროულად მაყურებლებიც ვართ და თავად პერსონაჟები, ვისაც უყურებენ. საკუთარი თავის დამაკმაყოფილებლად წარმოჩენის სურვილზე მიუთითებს უხერხული და მუდმივი პროცესი ტანსაცმლის შერჩევისა. წარმოდგენილი ორი ვიდეო, რომელიც ცალ-ცალკე არის გადაღებული, ხაზს უსვამს განსხვავებას პიროვნების ნამდვილ ბუნებასა და მის გარეგნობას შორის და ეწინააღმდეგება მაყურებლის პრივილეგიას დაიკმაყოფილოს თავისი ვოიორისტული მისწრაფებები.

“გასახდელი” ნაჩვენები იყო ნიუ იორკის ვიზუალური ხელოვნების გალერეაში.


“სამოსი” (2010) ენ ელიზაბეტ მურმა შექმნა Leipziger Baumwollspinnerei-ს (ლეიფციგის ბამბის სართავი ქარხანა) რეზიდენციაში, ერთ დროს მსოფლიოს ყველაზე დიდ და ძველ ქსოვილის მწარმოებელ ქარხანაში. ძველი რადიკალური სოციალური წყობის ორგანიზების მომსწრე და ამ სფეროში გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკის პერიოდში ერთგვარმა სამოთხემ, Baumwollspinnerei-მ მძიმე დარტყმა მიიღო ბერლინის კედელი დაცემის შემდეგ, თანამშრომლების უმრავლესობას მოუწია სამსახურის დატოვება. ამ დროს მან საბოლოოდ შეწყვიტა წარმოება და კარი გახსნა ხელოვანებისთვის და გალერეებისთვის. მიუხედავად ამისა, 1989 წელს ადგილობრივი მოთხოვნა არც ქსოვილზე და არც მისგან წარმოებულ ნედლეულზე არ შემცირებულა. ამის შემდეგ გერმანია შეუერთდა საერთაშორისო პოლიტიკურ შეთანხმებას ქსოვილის წარმოებასთან დაკავშირებით, რომელსაც “მულტი-ქსოვილური შეთანხმება” ეწოდებოდა, რომლის მიზანი იყო მსოფლიოს ყველაზე ღატაკი ქვეყნებისთვის მიეცათ შესაძლებლობა ჩართულიყვნენ მომგებიან ინდუსტრიაში. დღეს უკვე, მიუხედავად იმისა, რომ ამ შეთანხმებას ვადა გაუვიდა, ადგილობრივი სარგებლიანობა განმტკიცდა, კამბოჯელი ქალები აკეთებენ მაისურებს და ჯინსებს ამერიკისთვის და გერმანიისთვის (და არამარტო) ძალიან რთულ სამუშაო პირობებში. წარმოდგენილი ვიდეო ასახავს ენ ელიზაბეტ მურის ხანგრძლივ პერფორმანსს, რომელიც 34 საათი და 36 წუთი გრძელდებოდა და შემცირებულია 1 საათამდე. ვიდეოში იგი ხელით არღვევს ორ ჯინსის შარვალს, სათითაოდ შლის მათ ნაწილებად ძველი ტექსტილის ქარხნის თანამედროვე პირობებში. ეს ნამუშევარი ერთგვარი მედიტაციაა კაპიტალიზმზე, ერთიანობაზე, დაკარგვაზე და გამძლეობაზე.

“სამოსი” ნაჩვენები იყო ჩიკაგოს თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმში; გერმანიის Leipziger Baumwollspinnerei-ში; კამბოჯაში - პნომ პენის ‘მეტა ჰაუზში’ და ჩიკაგოს უნივერსიტეტის DoVa Temporary-ში. ვიდეო ასევე ნაჩვენები იყო “ჩვენს დემონებში” საუნივერსიტეტო სახელოვნებო ასოციაციის კონფერენციაზე ნიუ იორკში 2011 წელს.



“Dressing Room / Garment Work”
Elizabeth White & Anne Elizabeth Moore, USA

Curated by Nini Palavandishvili

Opening: 31.10.2011, 17:00


State Silk Museum,
Address:
6 Tsabadze Str., Tbilisi

October 31- November 10, 2011, Tbilisi, Georgia
Anne Elizabeth Moore and Elizabeth White are artists from the United States who occasionally collaborate on social practice-based projects in regions undergoing great economic or political change. This collaboration combines two previous projects, both addressing the role of women’s work, appearance, and labor in the international garment trade and fashion industry. Dressing Room / Garment Work is presented in the Silk Museum, a beautiful formerly state-run facility now undergoing a rebirth—although the silk industry, itself, is receiving no such revitalization. This disparity between public celebration and economic development comes under scrutiny in Dressing Room / Garment Work.


Dressing Room (2006) explores the relationship between self and reflection in the social and psychological site of the dressing room. In U.S. culture, women in particular are held responsible for learning the language of clothing and for developing the related but separate skills of shopping and dressing. Everywhere we go, our female bodies are regularly surveyed as meaningful territory on which social status, personality, and moral character are written. Thus the capacity to project the way in which we wish to be received indicates mastery over our appearance and provides a sense of power within a system over which we have little control. Housing many of our hopes and fears, the dressing room then becomes a space in which this quest for power is continually played out through repetitive self-scrutiny. In this private space we evaluate what will be our public appearance, considering ourselves as the objects of others’ gazes, simultaneously looking and being looked at. Making public my self-surveillance, projections show me trying on dresses and looking at myself in an endless loop, pointing to the awkwardness and interminability of our efforts for satisfactory presentation of self. Filmed separately, the two video feeds amplify the distinction between self and appearance and interrupt the viewer’s privileged voyeuristic perspective.

Dressing Room
has been exhibited at the Visual Arts Gallery in New York.


Garment Work (2010) was conducted by Anne Elizabeth Moore in residence at the Leipziger Baumwollspinnerei, formerly one of the largest and longest-running textile mills in the world. A site for early radical socialist organizing and a haven of sorts under the GDR, the Baumwollspinnerei took a heavy hit when the Berlin Wall fell, and let most employees go, eventually ceasing production entirely and opening its doors to artists and galleries. Local demand for textiles, however, did not decrease in 1989, nor the products they are made from. Germany took advantage then of an international policy called the Multi-Fibre Agreement, which was intended to allow the world’s most impoverished countries the chance to enter the lucrative industry. Today, however, this agreement has ended, alongside the local benefits it ensured, so Cambodian women now make t-shirts and jeans for the US and Germany and others under extremely difficult conditions. The video distills 34 hours and 36 minutes of work into an hour-long video of Moore’s durational performance, which involved taking apart a pair of jeans with her bare hands under the contemporary conditions of the former textile mill. Garment Work is a meditation on capitalism, integrity, loss, and perseverance.

Garment Work has been exhibited at the Museum of Contemporary Art in Chicago, the Leipziger Baumwollspinnerei in Germany, Meta House in Phnom Penh, Cambodia, and DoVA Temporary at the University of Chicago. The video was screened at “Our Demons,” a part of the 2011 College Art Association conference in New York City.


ელიზაბეტ უაითი და ენ ელიზაბეტ მური იყვნენ გეოეარის რეზიდენციის სტუმრები 2011 წლის ივლისში.

Elizabeth White and Anne Elizabeth Moore were residents at GeoAIR residency in July 2011.


პროექტი ტარდება "არტისტერიუმი", თბილისის საერთაშორისო თანამედროვე ხელოვნების გამოფენის ფარგლებში

31 ოქტომბერი-10 ნოემბერი, 2011, თბილისი, საქართველო

Project is shown in the framework of Artisterium, 4th Tbilisi International Contemporary Art Exhibition and Art Events

October 31- November 10, 2011, Tbilisi, Georgia

Thursday, October 13, 2011

Intersection of Parallels

14-16 October 2011
Armenia, Yerevan


A weekend of discussions, lectures and presentations as part of an international contemporary art seminar titled “Intersection of Parallels” took place in Yerevan from October 14–16, 2011.
The aim of the seminar was to create a new international network of alternative institutions of contemporary art. The founding member countries of the network are Armenia, Georgia and Germany.
The weekend seminar, coordinated by independent curator Eva Khachatryan, took place at the Suburb Cultural Center (Mekhitar Sebastatsi Eduactional Complex, Media Center, 57 Raffi St.), the Cafesjian Center for the Arts (Cascade Complex), and The Club (40 Tumanyan St.).
Participants were: Ruben Arevshatyan (Armenia), Anna Barseghian (Utopiana, Armenia/Switzerland), Wibke Behrens (NGBK, New Society for Visual Arts, Germany), Berit Fischer (Germany), Susanna Gyulamiryan (Art and Cultural Studies Laboratory, Armenia), Nazareth Karoyan (AICA Armenia), Art Laboratory artists’ collective (Armenia), Azat Sargsyan (Gyumri Center of Contemporary Art, Armenia), Sophia Tabatadze (GeoAIR, Georgia), Wato Tsereteli (Center of Contemporary Art – Tbilisi, Georgia).